Mag het leuk zijn?

Mijn gedachten dwalen af. Ik voel de harde leuning van de stoel tegen mijn rug. Mijn voeten zijn koud. Op het podium staat een man te praten. Een belangrijke man. Ik zie zijn mond overtuigd bewegen. Belangrijke woorden. Zijn handen doen mee om de boodschap kracht bij te zetten. Het raakt me niet.

Ik voel de schouder van de vrouw naast me. Ze pakt haar telefoon. Ik ruik haar parfum, een frisse bloemengeur; eenvreemd contrast met de opgeblazen sfeer van het moment. 

De belangrijke man staat nog steeds te praten. Eindeloos. Ik zie de felle lampen hem beschijnen. Een zweetdruppel op zijn voorhoofd. Een glinsterende speekselspetter in de lichtstroom van de spotlight achter hem. Ik kijk op mijn horloge. De seconden tikken langzaam voorbij. 

Op televisie moeten sprekers in enkele minuten hun punt maken, bij TEDx in een kwartiertje en op TikTok in seconden. Maar op een gemiddeld event krijgt een matige spreker zomaar een half uur om tekst aan elkaar te rijgen. En daarna nog een spreker. Gevolgd door een fantasieloze paneldiscussie, waar de panelleden hun antwoorden opblazen tot mini-presentaties. 

Wat een woordenstroom. Mensen horen zichzelf graag praten. De één nog belangrijker dan de ander. De boodschappen zelden verrassend. Weinig vuur of geloof.

Zendtijd. Dat is wat telt. Niet of mensen er nog zijn. Of ze ook maar iets meekrijgen van wat je zegt. 

Mag een programma ook gewoon leuk zijn? Mag er lichtheid en vrolijkheid zijn? Afwisseling die zorgt dat je alert blijft? Verrassing waardoor je even niet weet waar je moet kijken? Gekleurde statements die de ziel raken? Inspiratie die energie geeft? Ontroering door naakte echtheid van een verhaal? Een lach en een traan?

Eindelijk stopt de woordenbrij. Ik heb er niets uit kunnen destilleren. Gelukkig staat de borrel klaar.

//

Anne Strobos